Iedereen vindt wel iets van iemand of iets en wat ik daarmee doe…helemaal niets!

Aannames en vooringenomenheid

Ik lees en zie. Zie wat een ander vindt van van hij/zij leest. Waarom zou je…dat zou ik wel eens willen weten en hoezo doe je…ik lees door en voel de prikkelende nieuwsgierigheid van een ander. De ongeremde mening zonder te weten. Een aanname en een vooringenomenheid.Respect voor de grenzen van een ander brengt je verder. Ik lees… maar zonder een glimlach.

Iedereen mag vinden wat hij of zij vindt maar als het om een vooringenomen mening gaat krijg ik een anti gevoel over mij heen. Waar ligt de grens vraag ik mij dan af. De grens tussen nieuwsgierigheid en gretigheid.

Willen we weten omdat we onszelf willen voeden met dat van een ander? Of hebben we onszelf niet meer in de hand? Zijn we slachtoffers geworden van ons eigen drang naar het leven van een ander toe-eigenen?

We delen veel van ons leven online. Daarbij bepalen we zelf onze grenzen. We stoppen niet voor niets op een bepaald punt. Dus een ander hoort dat te respecteren. Dat ene punt van die grens die er al is.

Vragen mag maar er is een grens die we moeten bewaken uit respect voor de grens van een ander.

Hoe ga jij om met grenzen stellen en je mening geven?