Blog door Socializious

The only way is up!

Wat als je sinds je twintigste langzaam doof wordt? Wat als je altijd onverklaarbare pijnen ervaart? Wat als je handen opeens uitvallen? Je vaak moe bent, heel moe zonder reden? Wat als de Wet van Murphy om de hoek komt kijken en je in een maand je baan kwijtraakt, je linker gehoor wegvalt, zwanger blijkt te zijn en nog zieker wordt door Prednison? Geef je het dan op of ga je de strijd aan? Ik besloot de strijd aan te gaan en het pad te kiezen van de positieve energie. Want depressief in een hoekje zitten heeft niemand wat aan.

Van baan naar burn-out

Na jarenlang onverklaarbare gezondheid perikelen te hebben en geen arts mij kon helpen, was het nog steeds geen reden om op te geven. Het moest en zal een reden hebben dat ik al deze klachten had. Tussendoor veel banen gehad waar ik genoeg meemaakte. De crisis zorgde voor baanverlies en de afhankelijkheid van de werkloosheidswet. Ik raakte zelfs tot twee keer toe in de bijstand. Ik solliciteerde zoveel ik kon, had veel pech, maar leerde er veel van. Tussendoor deed ik vrijwilligerswerk, want thuis zitten is niks voor mij. Toen ik mijn laatste baan in loondienst kreeg was ik blij. Het was echt een leuke baan, maar het eindigde in een burn-out. Dit had te maken met de directie die op en top narcistisch was en nog is waarschijnlijk. Ik kwam 2016 thuis te zitten met de heftigste maand ooit. Februari 2016 was voor mij bizar. Mijn wereld stond stil.

De ziekte

Ik besloot dat mijn zwangerschap belangrijk was. Tijdens de zwangerschap kreeg ik nieuwe klachten erbij zoals diabetes. Dit heeft ervoor gezorgd dat mijn huisarts notabene de link legde naar een zeer zeldzame ziekte, MIDD. Een erfelijk stofwisseling ziekte die door verkeerd dna tot uiting kan komen van nul tot honderd procent. In mijn geval 80%. Veel klachten vielen op zijn plek. Helaas is het een progressieve ziekte. Dus ik ben aangewezen op mijzelf.

Bevalling from hell

Toen de bevalling een groot drama was (morfine, ruggenprik, klysma, slaapmiddelen, naalden zo dik dat ik spataderen er aan over gehouden heb, weeen die op het hoogste niveau bleven hangen ),en ik na drie dagen een keizersnee kreeg, moest ik in het ziekenhuis blijven. De revalidatie daarna was ook erg pittig. Ik raakte in de ziektewet. Dit kon toch niet mijn leven zijn? Ondanks alles bleef ik de ambitieuze Liza en besloot iets te doen wat al een tijdje in mijn achterhoofd spookte. Ik besloot een businessplan te maken, een website en te doen waar ik goed in ben en grote passie voor voel. Social Media, storytelling en content schrijven.

Vind je ikigai

Hoe ik wist dat dit het voor mij was? Ik stelde mezelf vragen zoals: Wat vind je nou echt leuk Liza? Waar wil je elke dag voor opstaan? Het antwoord was bovenstaande. Ik wil met mensen werken, verhalen vertellen en horen. Het vinden van balans is heel belangrijk geweest en nog steeds. Elke stap is een en hoe moeilijk de situatie ook is, er is altijd een pad die de juiste is. Kijk in de spiegel en zie het beste van jezelf.

Wees trots en geloof er in dat het goed komt. Wat dat komt het, hoe dan ook!